Esta es la versión HTML de un fichero adjunto a una solicitud de acceso a la información 'Written submissions of the parties in case C-824/18, A.B. and Others. (Appointment of judges to the Supreme Court – Actions)'.

 
Warszawa, dnia 16 maja 2019 r. 
DO PREZESA I CZŁONKÓW 
TRYBUNAŁU SPRAWIEDLIWOŚCI UNII EUROPEJSKIEJ 
UWAGI NA PIŚMIE 
RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ 
przedkładane na podstawie art. 23 Statutu Trybunału Sprawiedliwości  
w postępowaniu o wydanie orzeczenia wstępnego w sprawie 
C-824/18 
Krajowa Rada Sądownictwa 
(sąd krajowy: Naczelny Sąd Administracyjny – Polska)  
Pełnomocnik Rzeczypospolitej Polskiej: 
Bogusław Majczyna 
Adres do doręczeń: 
Ministerstwo Spraw Zagranicznych 
al. J. Ch. Szucha 23 
00-580 Warszawa – POLSKA 


Uwagi na piśmie Rzeczypospolitej Polskiej w sprawie C-824/18 Krajowa Rada Sądownictwa 

SPIS TREŚCI 
I. 
PRZEDMIOT SPRAWY I PYTANIA PREJUDYCJALNE  .........................  3 
II.  NIEDOPUSZCZALNOŚĆ PYTAŃ PREJUDYCJALNYCH  .......................  6 
II.1. 
Bezprzedmiotowość pytań prejudycjalnych  .......................................  6 
II.2. 
Brak kompetencji Unii Europejskiej do określania procedur 
powoływania organów władzy państw członkowskich  ......................  9 
II.3. 
Powoływanie sędziów jako prerogatywa Prezydenta 
w demokratycznym państwie prawnym  ...........................................  13 
III.  PROPOZYCJA ROZSTRZYGNIĘCIA  ........................................................  20 

Uwagi na piśmie Rzeczypospolitej Polskiej w sprawie C-824/18 Krajowa Rada Sądownictwa 

I. PRZEDMIOT SPRAWY I PYTANIA PREJUDYCJALNE 
1. 
Wniosek  do  Trybunału  Sprawiedliwości  Unii  Europejskiej  o  wydanie  orzeczenia 
wstępnego w sprawie C-824/18 Krajowa Rada Sądownictwa, złożony przez Naczelny 
Sąd Administracyjny, dotyczy oceny procedury odwołania od uchwały Krajowej Rady 
Sądownictwa  o  nieprzedstawieniu  kandydatury  na  stanowisko  sędziego  Sądu 
Najwyższego  w świetle  zasady państwa prawa,  prawa do skutecznej  ochrony sądowej 
oraz zasady równego traktowania, określonych w Traktacie o Unii Europejskiej, Karcie 
praw podstawowych Unii Europejskiej (Karta) oraz dyrektywie Rady 2000/78/WE1. 
2. 
Sprawy  przed  sądem  odsyłającym  zostały  wszczęte  w  następujących  okolicznościach 
faktycznych.  Krajowa  Rada  Sądownictwa  (KRS)  uchwałą  z  dnia  24  sierpnia  2018  r. 
postanowiła  nie  przedstawić  Prezydentowi  Rzeczypospolitej  Polskiej  wniosku 
o powołanie  m.in.  A.B.  i  C.D.  do  pełnienia  urzędu  na  stanowisku  sędziego  Sądu 
Najwyższego  w  Izbie  Karnej.  Z  kolei  uchwałą  z  dnia  28  sierpnia  2018  r.  KRS 
postanowiła  nie  przedstawić  Prezydentowi  RP  wniosku  o  powołanie  m.in.  E.F.,  G.H. 
oraz  I.J.  do  pełnienia  urzędu  na  stanowisku  sędziego  Sądu  Najwyższego  w Izbie 
Cywilnej.  Wskazane  osoby  złożyły  odwołania  od  tych  uchwał  do  Naczelnego  Sądu 
Administracyjnego za pośrednictwem Przewodniczącego KRS, zaś sąd ten zarządził ich 
połączenie do łącznego rozpoznania i odrębnego rozstrzygnięcia.  
3. 
Naczelny  Sąd  Administracyjny  zwrócił  uwagę,  że  zgodnie  z  art.  44  ust.  1b  ustawy 
z dnia  12  maja  2011  r.  o  Krajowej  Radzie  Sądownictwa2  (ustawa  o  KRS),  jeżeli 
uchwały  w  sprawach  indywidualnych  dotyczących  powołania  do  pełnienia  urzędu  na 
stanowisku  sędziego  Sądu  Najwyższego  nie  zaskarżyli  wszyscy  uczestnicy 
postępowania,  staje  się  ona  prawomocna  w  części  obejmującej  rozstrzygnięcie 
o przedstawieniu  wniosku  o  powołanie  do  pełnienia  urzędu  sędziego  Sądu 
Najwyższego,  a  także  w  części  obejmującej  rozstrzygnięcie  o  nieprzedstawieniu 
wniosku  o  powołanie  do  pełnienia  urzędu  sędziego  Sądu  Najwyższego  tych 
uczestników  postępowania,  którzy  nie  wnieśli  odwołania.  Zgodnie  natomiast  z  ust.  4 
wskazanego artykułu, w sprawach indywidualnych dotyczących powołania do pełnienia 
urzędu  na  stanowisku  sędziego  Sądu  Najwyższego  uchylenie  przez  Naczelny  Sąd 
                                                 
1 Dyrektywa Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiająca ogólne warunki ramowe równego 
traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy (Dz. Urz. WE L 303 z 2.12.2000, str. 16; Dz. Urz. UE Polskie 
wydanie specjalne, rozdz. 5, t. 6, str. 79). 
2 t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 84, ze zm. 

Uwagi na piśmie Rzeczypospolitej Polskiej w sprawie C-824/18 Krajowa Rada Sądownictwa 

Administracyjny uchwały KRS o nieprzedstawieniu wniosku o powołanie do pełnienia 
urzędu  sędziego  Sądu  Najwyższego  jest  równoznaczne  z  przyjęciem  zgłoszenia 
uczestnika  postępowania,  który  wniósł  odwołanie,  kandydatury  na  wolne  stanowisko 
sędziowskie  w  Sądzie  Najwyższym,  co  do  którego  w  dniu  wydania  orzeczenia  przez 
Naczelny  Sąd  Administracyjny  postępowanie  przed  KRS  nie  zostało  zakończone, 
a w przypadku  braku  takiego  postępowania,  na  kolejne  wolne  stanowisko  sędziowskie 
w Sądzie Najwyższym objęte obwieszczeniem. 
4. 
Jako  że  w  ocenie  Naczelnego  Sądu  Administracyjnego  wskazane  rozwiązanie 
proceduralne  może  budzić  wątpliwości  co  do  zapewnienia  osobom  kandydującym  na 
stanowisko  sędziego  Sądu  Najwyższego  prawa  do  skutecznego  środka  prawnego, 
chronionego  również  w  prawie  unijnym,  sąd  ten  postanowił  wystąpić  do  Trybunału 
Sprawiedliwości z następującymi pytaniami prejudycjalnymi: 
1) 
Czy  art.  2  w  związku  z  art.  4  ust.  3  zdanie  3,  art.  6  ust.  1,  art.  19  ust.  1  TUE 
w związku  z  art.  47  Karty  i  art.  9  ust.  1  dyrektywy  2000/78/WE  oraz  art.  267 
akapit  3  TFUE  należy  interpretować  w  ten  sposób,  że  dochodzi  do  naruszenia 
zasady  państwa  prawnego  oraz  prawa  do  skutecznego  środka  prawnego 
i skutecznej  ochrony  sądowej,  gdy  ustawodawca  krajowy,  przyznając  prawo 
odwołania do sądu w sprawach indywidualnych dotyczących pełnienia urzędu na 
stanowisku  sędziego  sądu  ostatniej  instancji  państwa  członkowskiego  (Sądu 
Najwyższego),  wiąże  walor  prawomocności  i skuteczności  rozstrzygnięcia 
podejmowanego w postępowaniu kwalifikacyjnym poprzedzającym przedstawienie 
wniosku o powołanie do pełnienia urzędu na stanowisko sędziego wymienionego 
sądu, z sytuacją niezaskarżenia rozstrzygnięcia podjętego w przedmiocie łącznego 
rozpatrzenia  i  oceny  wszystkich  kandydatów  do  Sądu  Najwyższego  przez 
wszystkich  uczestników  postępowania  kwalifikacyjnego,  wśród  których  jest 
również 
kandydat 
niezainteresowany 

zaskarżeniu 
wymienionego 
rozstrzygnięcia, a mianowicie kandydat którego dotyczy wniosek o powołanie do 
pełnienia urzędu, co w rezultacie:  
– niweczy skuteczność środka zaskarżenia oraz możliwość przeprowadzenia przez 
właściwy  sąd  rzeczywistej  kontroli  przebiegu  wymienionego  postępowania 
kwalifikacyjnego, 
– a w sytuacji, gdy zakresem tego postępowania objęte są i te stanowiska sędziów 

Uwagi na piśmie Rzeczypospolitej Polskiej w sprawie C-824/18 Krajowa Rada Sądownictwa 

Sądu  Najwyższego,  w  odniesieniu  do  których  wobec  zajmujących  je  dotychczas 
sędziów  zastosowany  został  nowy  niższy  wiek  emerytalny,  bez  pozostawienia 
decyzji  o skorzystaniu  z  niższego  wieku  emerytalnego  wyłącznie  w  gestii 
zainteresowanego  sędziego,  w  relacji  do  zasady  nieusuwalności  sędziów  – 
w sytuacji  uznania,  że  doznała  ona  w  ten  sposób  uszczerbku  –  również  nie 
pozostaje  bez  wpływu  na  zakres  i  rezultat  sądowej  kontroli  wymienionego 
postępowania kwalifikacyjnego?  
2) 
Czy art. 2 w związku z art. 4 ust. 3 zdanie 3 i art. 6 ust. 1 TUE w związku z art. 15 
ust. 1 i art. 20 w związku z art. 21 ust. 1 i art. 52 ust. 1 Karty w związku z art. 2 
ust. 1, ust. 2 lit. a) i art. 3 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2000/78/WE oraz art. 267 akapit 
3  TFUE  należy  interpretować  w  ten  sposób,  że  dochodzi  do  naruszenia  zasady 
państwa  prawnego,  zasady  równego  traktowania  oraz  równego  i  na  takich 
samych zasadach dostępu do służby publicznej – pełnienia urzędu na stanowisku 
sędziego  Sądu  Najwyższego  –  w sytuacji,  gdy  ustanawiając  w  sprawach 
indywidualnych  dotyczących  pełnienia  urzędu  na  stanowisku  sędziego 
wymienionego  sądu  prawo  odwołania  się  do  właściwego  sądu,  w  konsekwencji 
opisanej  w  pytaniu  pierwszym  formuły  prawomocności,  powołanie  na  wolne 
stanowisko sędziego Sądu Najwyższego może nastąpić bez przeprowadzenia przez 
właściwy sąd kontroli przebiegu wymienionego postępowania kwalifikacyjnego – 
o ile doszłoby do jej zainicjowania – a brak tego rozwiązania, naruszając prawo 
do  skutecznego  środka  prawnego,  narusza  prawo  równego  dostępu  do  służby 
publicznej, przez co nie odpowiada celom interesu ogólnego, a sytuacja, gdy skład 
organu  państwa  członkowskiego  mającego  stać  na  straży  niezależności  sądów 
i niezawisłości  sędziów  (Krajowa  Rada  Sądownictwa),  przed  którym  toczy  się 
postępowanie  w  przedmiocie  dotyczącym  pełnienia  urzędu  sędziego  Sądu 
Najwyższego jest kreowany w ten sposób, że przedstawiciele władzy sądowniczej 
w  tym  organie  wybierani  są  przez  władzę  ustawodawczą,  nie  zakłóca  zasady 
równowagi instytucjonalnej? 

Uwagi na piśmie Rzeczypospolitej Polskiej w sprawie C-824/18 Krajowa Rada Sądownictwa 

II. NIEDOPUSZCZALNOŚĆ PYTAŃ PREJUDYCJALNYCH 
II.1. Bezprzedmiotowość pytań prejudycjalnych 
5. 
Zgodnie z art. 267 TFUE, w sytuacji w której sąd państwa członkowskiego uzna, że do 
wydania wyroku w rozpatrywanej sprawie jest mu niezbędne uzyskanie wykładni prawa 
unijnego,  może  zwrócić  się  z  wnioskiem  o  dokonanie  takiej  wykładni  do  Trybunału 
Sprawiedliwości. Niezbędność udzielenia odpowiedzi na pytanie prejudycjalne stanowi 
przy tym warunek konieczny uznania jego dopuszczalności. Jak wynika z orzecznictwa 
Trybunału  Sprawiedliwości,  procedura  ustanowiona  w  art.  267  TFUE  stanowi 
instrument  współpracy  między  Trybunałem  a  sądami  krajowymi,  dzięki  któremu  ten 
pierwszy  dostarcza  tym  drugim  wskazówek  w  ramach  prawa  unijnego,  które  są  im 
niezbędne do rozstrzygnięcia zawisłego przed nimi sporu3.  
6. 
W  konsekwencji  pytanie  prejudycjalne  uznaje  się  za  niedopuszczalne  ze  względu  na 
brak spełnienia kryterium niezbędności, jeżeli postępowanie przed sądem odsyłającym 
jest albo stało się pozbawione celu4 albo jeżeli odpowiedź na nie może wywrzeć wpływ 
na  rozstrzygnięcie  dostarczane  przez  sąd  odsyłający5.  Za  niedopuszczalne  uznawano 
zatem  te  pytania,  w  przypadku  których  orzeczenie  Trybunału  Sprawiedliwości  –  bez 
względu na dokonaną w nim wykładnię prawa unijnego – nie miałoby żadnego wpływu 
na rozstrzygnięcie sprawy przez sąd odsyłający6. 
7. 
Pytania sądu odsyłającego w niniejszej sprawie zmierzają do ustalenia znaczenia norm 
wynikających  z  Traktatu  o  Unii  Europejskiej,  Karty  oraz  dyrektywy  2000/78/WE  dla 
ukształtowania  krajowej  procedury  powoływania  sędziów.  Sąd  odsyłający  stara  się 
ustalić mianowicie, czy zasady państwa prawnego, skutecznego środka prawnego oraz 
równego  dostępu  do  służby  publicznej  sprzeciwiają  się  przepisom  prawa  krajowego, 
regulującym procedurę odwołania od uchwały KRS zawierającej wniosek o powołanie 
przez Prezydenta RP na stanowisko sędziego Sądu Najwyższego. Przepisy te stanowią, 
że uchwała nie uprawomocnia się w zakresie dotyczącym kandydata na sędziego, który 
                                                 
3 Postanowienie z dnia 10 czerwca 2011 r., Mohammad Imran, C-155/11 PPU, EU:C:2011:387, pkt 18; wyrok 
z dnia 20 stycznia 2005 r., García Blanco, C-225/02, EU:C:2005:34, pkt 26. 
4 Postanowienie z dnia 22 października 2012 r., Šujetová, C-252/11, EU:C:2012:653, pkt 17; postanowienie 
z dnia 10 czerwca 2011 r., Mohammad Imran, C-155/11 PPU, EU:C:2011:387, pkt 18. 
5 Wyrok z dnia 6 października 1982 r., CILFIT, C-283/81, EU:C:1982:335, pkt 10. 
6 Wyrok z dnia 24 października 2013 r., Stoilov i Ko, C-180/12, EU:C:2013:693, pkt 38; wyrok z dnia 21 lutego 
2006 r., RitterCoulais, C-152/03, EU:C:123, pkt 16; wyrok z dnia 16 lipca 1992 r., Lourenço Dias, C-343/90, 
EU:C:1992:327, pkt 20. 

Uwagi na piśmie Rzeczypospolitej Polskiej w sprawie C-824/18 Krajowa Rada Sądownictwa 

ją zaskarżył, natomiast uprawomocnia się w zakresie dotyczącym osób, które uchwały 
nie zaskarżyły. 
8. 
Zdaniem  Rzeczypospolitej  Polskiej  pytania  sądu  odsyłającego  w  niniejszej  sprawie 
stały  się  bezprzedmiotowe,  zaś  Trybunał  Sprawiedliwości  powinien  odmówić 
udzielenia  na  nie  odpowiedzi.  Wyrokiem  z  dnia  25  marca  2019 r.7  Trybunał 
Konstytucyjny  orzekł  bowiem,  że  art.  44  ust.  1a  ustawy  o  KRS  –  przyznający 
Naczelnemu  Sądowi  Administracyjnemu  właściwość  do  rozpoznania  odwołań  od 
uchwał  KRS  w  przedmiocie  przedstawienia  (nieprzedstawienia)  wniosku  o  powołanie 
kandydatów  na  wolne  stanowiska  sędziego  Sądu  Najwyższego  –  jest  niezgodny  z  art. 
184  Konstytucji  RP.  Przywołany  przepis  Konstytucji  RP  określa  zakres  kognicji 
Naczelnego Sądu Administracyjnego i innych sądów administracyjnych, stanowiąc, że 
sprawują one kontrolę działalności administracji publicznej, podczas gdy rozpatrywania 
odwołań od uchwał KRS nie można zaliczyć do takiej działalności. 
9. 
Zgodnie  z  art.  190  ust.  3  Konstytucji  RP  wyrok  Trybunału  Konstytucyjnego  wchodzi 
w życie  z  dniem  ogłoszenia,  zaś  skutkiem  wyroku  stwierdzającego  niezgodność 
przepisu  aktu  niższego  rzędu  z  Konstytucją  RP  jest  utrata  mocy  obowiązującej  tego 
przepisu.  W  konsekwencji  z  dniem  ogłoszenia  przez  Trybunał  Konstytucyjny 
przywołanego  wyroku8  utracił  moc  obowiązującą  przepis,  na  podstawie  którego  sąd 
odsyłający  był  właściwy  do  rozpatrywania  odwołań  od  uchwał  KRS  w  sprawach 
indywidualnych  dotyczących  powołania  na  stanowisku  sędziego  Sądu  Najwyższego. 
Jak  ponadto  wskazał  Trybunał  Konstytucyjny  w  pkt  8  uzasadnienia  przywołanego 
wyroku, „uchylenie art. 44 ust. 1a ustawy o KRS w związku z zasadą najwyższej mocy 
prawnej  Konstytucji  (art.  8  ust.  1  Konstytucji)  skutkuje  koniecznością  zakończenia 
wszelkich  postępowań  sądowych  toczonych  na  podstawie  nieobowiązującego 
przepisu”. 
10.  W  celu  uregulowania  stanu  prawnego  powstałego  w  wyniku  wydania  przez  Trybunał 
Konstytucyjny  przywołanego  wyroku  z  dnia  25  marca  2019  r.,  Sejm  RP  w  dniu  25 
kwietnia  2019  r.,  uchwalił  ustawę  o  zmianie  ustawy  o  Krajowej  Radzie  Sądownictwa 
oraz  ustawy  –  Prawo  o  ustroju  sądów  powszechnych  (druk  sejmowy  3396),  która 
została  w  dniu  26  kwietnia  2019  r.  przyjęta  przez  Senat  RP  (druk  nr  1161)  bez 
                                                 
7 Sygn. akt K 12/18. 
8 Ogłoszenie to nastąpiło w dniu 1 kwietnia 2019 r. (Dz. U. z 2019 r., poz. 609). 

Uwagi na piśmie Rzeczypospolitej Polskiej w sprawie C-824/18 Krajowa Rada Sądownictwa 

poprawek  i  obecnie  oczekuje  na  podpis  Prezydenta  RP  (ustawa  zmieniająca)9. 
W przypadku  podpisania  tej  ustawy  przez  Prezydenta  RP,  wejdzie  ona  w  życie  po 
upływie 7 dni od dnia ogłoszenia. 
11.  Artykuł 44 ust. 1 ustawy o KRS w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą stanowi, że 
w sprawach indywidualnych dotyczących powołania do pełnienia urzędu na stanowisku 
sędziego Sądu Najwyższego nie przysługuje odwołanie. Ustawa zmieniająca uchyla art. 
44  ust.  1b  ustawy  o  KRS,  którego  dotyczą  pytania  sądu  odsyłającego,  a  który  określa 
zakres,  w  jakim  uprawomocnia  się  uchwała  KRS  w  przypadku  złożenia  od  niej 
odwołania.  Ponadto  art.  3  ustawy  zmieniającej  stanowi,  że  postępowania  w  sprawach 
odwołań  od  uchwał  KRS  w sprawach  indywidualnych  dotyczących  powołania  do 
pełnienia urzędu na stanowisku sędziego Sądu Najwyższego, wszczęte i niezakończone 
przed dniem wejścia w życie tej ustawy, podlegają umorzeniu z mocy prawa. 
12.  Należy  dodatkowo  zwrócić  uwagę,  że  wątpliwości  sądu  odsyłającego,  podniesione 
w pkt  16  jego  wniosku,  stały  się  całkowicie  nieaktualne.  Sąd  odsyłający  wskazuje 
mianowicie  na  ryzyko  objęcia  postępowaniami  kwalifikacyjnymi  stanowisk 
zwolnionych  wskutek  obniżenia  wieku  przejścia  w  stan  spoczynku  sędziów  Sądu 
Najwyższego  na  podstawie  ustawy  z  dnia  8  grudnia  2017  r.  o  Sądzie  Najwyższym10. 
Stanowiska te nie pozostają już jednak obecnie zwolnione. Ustawa z dnia 26 listopada 
2018  r.  o  zmianie  ustawy  o  Sądzie  Najwyższym  oraz  niektórych  innych  ustaw11 
przywróciła  sędziów  Sądu  Najwyższego,  którzy  przeszli  w  stan  spoczynku,  z  mocy 
prawa do pełnienia urzędu na warunkach obowiązujących dotychczas,  z zachowaniem 
ciągłości  służby  na  stanowisku  sędziego  Sądu  Najwyższego.  Nie  ma  więc 
jakiegokolwiek  związku  między  sprawami  zawisłymi  przed  sądem  odsyłającym 
a obniżeniem wieku przejścia sędziów Sądu Najwyższego w stan spoczynku.  
13.  W  konsekwencji  Trybunał  Sprawiedliwości  powinien  odmówić  udzielenia  odpowiedzi 
na  pytania  sądu  odsyłającego.  Wyrok  Trybunału  Sprawiedliwości  nie  będzie  miał 
wpływu na rozstrzygnięcie spraw zawisłych przed sądem odsyłającym, gdyż w świetle 
przywołanego  wyroku  Trybunału  Konstytucyjnego  postępowania  w  tych  sprawach 
toczą się na podstawie nieobowiązującego przepisu i muszą zostać zakończone. 
                                                 
9 Uchwalony tekst dostępny http://orka.sejm.gov.pl/opinie8.nsf/nazwa/3396_u/$file/3396_u.pdf.  
10 Dz. U. z 2018 r., poz. 5. 
11 Dz. U. z 2018 r., poz. 1443. 

Uwagi na piśmie Rzeczypospolitej Polskiej w sprawie C-824/18 Krajowa Rada Sądownictwa 

II.2. Brak kompetencji Unii Europejskiej do określania procedur 
powoływania organów władzy państw członkowskich 
14.  Rzeczpospolita  Polska  uważa,  że  Trybunał  Sprawiedliwości  powinien  odmówić 
odpowiedzi  na  pytania  sądu  odsyłającego  również  dlatego,  że  dotyczą  one  dziedziny, 
w której  Unii  Europejskiej  nie  zostały  przyznane  żadne  kompetencje.  Niezbędność 
uzyskania odpowiedzi na pytanie prejudycjalne dla rozstrzygnięcia sporu w rozumieniu 
art.  267  TFUE  istnieje  jedynie  wówczas,  gdy  prawo  unijne  znajduje  zastosowanie 
w sprawie  głównej.  Z  tego  względu  Trybunał  Sprawiedliwości  odmawia  udzielania 
odpowiedzi  na  pytania,  gdy  dotyczą  one  wykładni  przepisów  prawa  unijnego,  które  – 
zważywszy  na  zakres  ratione  materiae  tego  prawa  –  nie  mogą  mieć  zastosowania 
w sprawie głównej12. 
15.  Pytania  sądu  odsyłającego  w  niniejszej  sprawie  dotyczą  ukształtowania  procedury 
powołania  na  stanowisko  sędziego.  Sąd  odsyłający  podnosi  przede  wszystkim 
wątpliwości  co  do  dopuszczalności  szczegółowych  rozwiązań  wynikających  z  prawa 
krajowego, określających zakres, w jakim uprawomocnia się uchwała rady sądowniczej, 
wydana  w  toku  procedury  powoływania  sędziego.  Wzorcem  oceny  miałyby  być 
postanowienia art. 19 ust. 1 TUE oraz art. 47 Karty, a także art. 2, art. 4 ust. 3 zdanie 
trzecie  i  art.  6  TUE,  z  których  wynikają  zasady  ogólne  prawa  unijnego  –  skutecznej 
ochrony sądowej, państwa prawnego oraz równego dostępu do służby publicznej. 
16.  W  tym  względzie  należy  zwrócić  uwagę,  że  zgodnie  z  utrwalonym  orzecznictwem 
Trybunału Sprawiedliwości przepisy prawa unijnego, w tym jego zasady ogólne, stosuje 
się  wyłącznie  w  zakresie,  w  jakim  prawo  to  ma  zastosowanie13.  Obowiązek 
zapewnienia  skutecznego  środka  prawnego,  nałożony  przez  prawo  unijne,  dotyczy 
zatem  państwa  członkowskiego  wyłącznie  wówczas,  gdy  działa  ono  w  ramach 
stosowania tego prawa.  
17.  Trybunału  Sprawiedliwości  wyjaśnił,  że  pojęcie  „stosowania  prawa  unijnego” 
w rozumieniu  art.  51  Karty  wymaga  istnienia  związku  między  aktem  prawa  unijnego 
a rozpatrywanym  środkiem  krajowym,  który  wykracza  poza  bliskość  danych  dziedzin 
                                                 
12 Postanowienie z dnia 16 kwietnia 2008 r., C-186/07, Club Náutico de Gran Canaria, EU:C:2008:227, pkt 19; 
postanowienie z dnia 17 lipca 1997, Leur-Bloem, C-28/95, EU:C:1997:369, pkt. 26 i 27; postanowienie z dnia 
13 grudnia 2016 r., Semararo, C-484/16, EU:C:2016:371, pkt 33 i nast.; postanowienie z dnia 8 grudnia 2016 r., 
Marinkov, EU:C:2016:943, pkt 38. 
13 Wyrok z dnia 26 lutego 2013 r., Åkerberg Fransson, C-617/10, EU:C:2013:105, pkt 19; wyrok z dnia 
6 października 2015 r., Delvigne, C-650/13, EU:C:2015:648, pkt 26. 

Uwagi na piśmie Rzeczypospolitej Polskiej w sprawie C-824/18 Krajowa Rada Sądownictwa 
10 
lub pośredni wpływ jednej dziedziny na drugą14. Aby ustalić, czy akt prawa krajowego 
mieści się w granicach stosowania prawa unijnego, należy między innymi zbadać, czy 
akt  ten  ma  na  celu  wykonanie  przepisu  prawa  unijnego,  jaki  jest  charakter  tego  aktu, 
czy zmierza on ku realizacji celów innych niż te objęte prawem  unijnym, nawet  jeżeli 
może  on  w  sposób  pośredni  wpływać  na  to  ostatnie,  czy  istnieją  przepisy  prawa 
unijnego  regulujące  daną  dziedzinę  w  sposób  szczególny  lub  mogące  mieć  dla  niej 
znaczenie15. W konsekwencji Trybunał Sprawiedliwości orzekał, że prawa podstawowe 
Unii  nie  mają  zastosowania  do  uregulowań  czysto  krajowych,  gdy  przepisy  prawa 
unijnego  w  danej  dziedzinie  nie  nakładają  żadnych  zobowiązań  na  państwa 
członkowskie w odniesieniu do sytuacji, której dotyczy postępowanie główne16. 
18.  Co więcej, zarówno art. 6 ust. 1 akapit drugi TUE, jak i art. 51 ust. 2 Karty zastrzegają, 
że Karta nie rozszerza zakresu zastosowania prawa unijnego poza kompetencje Unii, nie 
ustanawia nowych kompetencji ani zadań Unii, ani też nie zmienia kompetencji i zadań 
określonych w traktatach. Postanowienia te wyraźnie wykluczają taką wykładnię, która 
pozwalałaby  Unii  podejmować  działania  wykraczające  poza  granice  kompetencji 
wyznaczone  jej  w  traktatach,  wbrew  zasadzie  kompetencji  powierzonych,  na  której 
opiera się porządek prawny Unii. 
19.  Zakaz rozszerzania kompetencji Unii na obszary, w których traktaty nie przyznają Unii 
kompetencji,  dodatkowo  podkreśla  Protokół  nr  30  w  sprawie  stosowania  Karty  Praw 
Podstawowych do Polski i Zjednoczonego Królestwa. Protokół ten, który ma za zadanie 
„sprecyzować  stosowanie  Karty  w  stosunku  do  przepisów  prawnych  i  działań 
administracyjnych”,  wyklucza  możliwość  rozszerzenia  kompetencji  Trybunału 
Sprawiedliwości  i  sądów  krajowych  do  uznania,  że  przepisy  prawa,  praktyki  lub 
działania administracyjne są niezgodne z prawami potwierdzonymi w Karcie. 
20.  Warto  również  odnotować,  że  art.  19  TUE  mieści  się  w  tytule  III  Traktatu, 
zatytułowanym  „Postanowienia  o  instytucjach”,  określającym  generalne  warunki 
realizacji uprawnień Trybunału Sprawiedliwości. Ścisłe powiązanie treści art. 19 ust. 1 
akapit  drugi  TUE  z  funkcjami  sprawowanymi  przez  Trybunał  Sprawiedliwości  nie 
                                                 
14 Wyrok z dnia 10 lipca 2014 r., Julian Hernández i in., C-198/13, EU:C:2014:2055, pkt 34. 
15 Wyrok z dnia 18 grudnia 1997 r., Annibaldi, C-309/96, EU:C:1997:631, pkt. 21-23; wyrok z dnia 8 listopada 
2012 r., Iida, C 40/11, EU:C:2012:691, pkt 79; wyrok z dnia 8 maja 2013 r., Ymeraga i in., C 87/12, 
EU:C:2013:291, pkt 41; wyrok z dnia 6 marca 2014 r. Siragusa, EU:C:2014:126, pkt. 26-27; wyrok z dnia 
13 lipca 1996 r., Maurin, C-144/95, EU:C:1996:235, pkt., EU:C:2014:126, pkt 25; wyrok z dnia 10 lipca 2014 r., 
Julian Hernández i in., C-198/13, EU:C:2014:2055, pkt 37. 
16 Wyrok z dnia 6 marca 2014 r., Siragusa, EU:C:2014:126, pkt. 26-27; wyrok z dnia 13 lipca 1996 r., Maurin
C-144/95, EU:C:1996:235, pkt. 11-12. 

Uwagi na piśmie Rzeczypospolitej Polskiej w sprawie C-824/18 Krajowa Rada Sądownictwa 
11 
może  pozostawać  bez  znaczenia  dla  wykładni  tego  postanowienia  i  możliwości 
wywodzenia zeń szczegółowych zobowiązań państw członkowskich. 
21.  Rzeczpospolita  Polska  stoi  na  stanowisku,  że  organizacja  wymiaru  sprawiedliwości, 
w tym  określenie  procedur,  w  trybie  których  powoływani  są  sędziowie,  należy 
w całości i bez żadnych wyjątków do wyłącznych kompetencji państw członkowskich. 
Kompetencja  ta  wynika  z  władztwa  suwerennego  państwa  do  stanowienia  o  swoim 
ustroju.  Prawo  unijne  nie  może  być  zatem  w  żadnym  wypadku  interpretowane 
w sposób,  który  prowadziłby  do  wywodzenia  z  jego  przepisów  obowiązków 
kierowanych  do  państw  członkowskich,  dotyczących  ukształtowania  w  określony 
sposób procedury powoływania przedstawicieli organów władzy państwowej. 
22.  Wniosek taki wynika jednoznacznie z art. 1 TUE, który wskazuje, że Unia Europejska 
jest organizacją międzynarodową, a także z art. 5 TUE w związku z art. 3 i art. 4 TFUE, 
które  określają  zakres  kompetencji  przyznanych  Unii  przez  państwa  członkowskie, 
które  ją  powołały.  W  myśl  tych  postanowień  Unii  nie  zostały  przyznane  ani  żadne 
kompetencje w dziedzinie organizacji wymiaru sprawiedliwości państw członkowskich, 
ani  tym  bardziej  żadne  kompetencje  dotyczące  procedur  wyboru  członków  organów 
władzy państw członkowskich. 
23.  Uchwalając  i  stosując  postanowienia  Konstytucji  RP  oraz  przepisy  ustawy  o  KRS 
dotyczące  powoływania  sędziów,  władze  polskie  nie  stosują  prawa  unijnego,  lecz 
wykonują  swoje  wyłączne  kompetencje.  Sąd  odsyłający  w  swoim  wniosku  nie 
przedstawił  żadnych  argumentów,  które  podważałyby  powyższe  stanowisko  i  które 
mogłyby  uzasadniać  odmienną  tezę.  Sąd  odsyłający  nie  wykazał  również  żadnego 
innego związku, jaki rozpoznawane przez niego sprawy mogłyby wykazywać z prawem 
unijnym. W takiej sytuacji należy stwierdzić, że art. 19 ust. 1 TUE w związku z art. 47 
Karty  i  wynikające  z  nich  prawo  do  skutecznego  środka  prawnego  w  dziedzinach 
objętych  prawem  unijnym  nie  mają  zastosowania  do  oceny  krajowej  procedury 
powoływania sędziów, a w szczególności nie mogą stanowić źródła praw kandydatów 
na stanowiska sędziowskie.  
24.  Zważywszy,  że  określenie  procedury  powoływania  sędziów  nie  mieści  się  w  zakresie 
kompetencji  przyznanych  Unii  Europejskiej,  zaś  zasady  ogólne  prawa  unijnego  mają 
zastosowanie  tylko  w  takim  zakresie,  w  jakim  zastosowanie  ma  to  prawo,  również 
zasada  państwa  prawnego  oraz  zasada  równości,  w  tym  równego  dostępu  do  służby 

Uwagi na piśmie Rzeczypospolitej Polskiej w sprawie C-824/18 Krajowa Rada Sądownictwa 
12 
publicznej,  nie  mogą  stanowić  wzorca  kontroli  przepisów  prawa  krajowego 
określających procedurę powoływania sędziów. W konsekwencji przywołane przez sąd 
odsyłający  postanowienia  Traktatu  i  Karty  nie  mogą  być  interpretowane  jako 
dopuszczające  albo  sprzeciwiające  się  rozwiązaniom  dotyczącym  zaskarżania  uchwał 
rady sądowniczej, takim jak przewidziane w ustawie o KRS.  
25.  Odnosząc się natomiast do wątpliwości sądu odsyłającego dotyczących zasady równego 
traktowania,  w  tym  równego  dostępu  do  służby  publicznej,  w  kontekście  wykładni 
dyrektywy  2000/78/WE,  Rzeczpospolita  Polska  zauważa,  że  zgodnie  z  art.  1  tej 
dyrektywy  jej  celem  jest  wyznaczenie  ogólnych  ram  dla  walki  z  dyskryminacją  ze 
względu na religię lub przekonania, niepełnosprawność, wiek lub orientację seksualną 
w  odniesieniu  do  zatrudnienia  i  pracy,  w  celu  realizacji  w  państwach  członkowskich 
zasady równego traktowania. Dla realizacji tego celu, zgodnie z art. 2 ust. 1 dyrektywy 
2000/78/WE, zakazuje się dyskryminacji ze względu na wskazane powyżej kryteria. 
26.  Wprowadzenie  odmiennych  rozwiązań  prawnych  w przypadku  odwołania  od  uchwał 
KRS wydawanych, z jednej  strony, w toku  procedury  powołania na wolne stanowisko 
sędziego  Sądu  Najwyższego,  z  drugiej  zaś  strony,  w  toku  procedury  powołania  na 
wolne stanowiska sędziów innych sądów,  z pewnością nie może być uznane za  formę 
dyskryminacji  sędziów  Sądu  Najwyższego  ze  względu  na  religię  lub  przekonania, 
niepełnosprawność,  wiek  lub  orientację  seksualną,  czego  zakazują  art.  2  ust.  1 
w związku  z  art.  1  dyrektywy  2000/78/WE.  W  konsekwencji  dyrektywa  ta  nie 
sprzeciwia  się  wprowadzaniu  przez  państwa  członkowskie  zróżnicowanych  rozwiązań 
w zakresie  odwołań  od  decyzji  rady  sądowniczej,  wydawanych  w  toku  procedury 
powołania na wolne stanowiska sędziego – w zależności od rodzaju sądu. 
27.  Odpowiedź  na  pytania  sądu  odsyłającego  jest  zatem  niedopuszczalna  ze  względu  na 
brak  spełnienia  warunku  niezbędności  również  dlatego,  że  przepisy,  o  których 
wykładnię  sąd  odsyłający  wnioskuje,  nie  mają  zastosowania  w  sprawie  głównej,  zaś 
sprawa ta ma charakter czysto wewnętrzny. 

Uwagi na piśmie Rzeczypospolitej Polskiej w sprawie C-824/18 Krajowa Rada Sądownictwa 
13 
II.3. Powoływanie sędziów jako prerogatywa Prezydenta 
w demokratycznym państwie prawnym 
28.  Rzeczpospolita  Polska  stoi  na  stanowisku  że  przywoływane  przez  sąd  odsyłający 
przepisy  prawa  unijnego  oraz  wynikające  z  tych  przepisów  zasady  państwa  prawnego 
i równego dostępu do służby publicznej  nie mogą stanowić wzorca  kontroli przepisów 
państwa  członkowskiego  o  charakterze  ustrojowym,  dotyczących  procedury 
powoływania na wolne stanowiska sędziowskie.  
29.  Wykładnia  prawa  unijnego  w  żadnym  wypadku  nie  powinna  wkraczać  w  dziedziny 
dotyczące  ustroju  państw  członkowskich  ani  też  prowadzić  do  narzucania  rozwiązań 
dotyczących  powoływania  organów  władzy,  które  to  rozwiązania  w  porządkach 
prawnych  państw  członkowskich  posiadają  ugruntowane  znaczenie,  odzwierciedlając 
historię  tych  państw  oraz  ich  prawne  tradycje.  Z  przywołanych  przez  sąd  odsyłający 
przepisów  prawa  unijnego  nie  daje  się  wywieść  norm  dotyczących  szczegółowych 
aspektów  organizacji  procedury  powoływania  sędziów,  tak  aby  byłyby  one 
odpowiednie  dla  każdego  państwa  członkowskiego.  Rozwiązania  przyjęte 
w poszczególnych  państwach  członkowskich  różnią  się  w  tym  względzie  zasadniczo, 
ponieważ  państwa  te  na  różne  sposoby  realizują  podstawowe  zasady  ustrojowe,  takie 
jak  zwłaszcza  zasada  państwa  demokratycznego  oraz  zasady  trójpodziału  władzy 
i równowagi  władz,  określając  w  przepisach  rangi  konstytucyjnej,  jakie  organy 
sprawują  władzę,  jaki  jest  zakres  ich  kompetencji  oraz  przez  kogo  –  w  wyborach 
bezpośrednich czy przez inne organy władzy – władze te są wybierane.  
30.  Artykuł 179 Konstytucji RP stanowi, że sędziów powołuje Prezydent RP, a zatem organ 
wybrany w wyborach bezpośrednich, na wniosek KRS. Rozwiązanie to odzwierciedla 
zasady trójpodziału władzy i równowagi władz oraz zasadę demokratycznego państwa 
prawnego,  które  z  jednej  strony  wymagają,  aby  władza  posiadała  demokratyczną 
legitymację, a z drugiej sprzeciwiają się kooptacji, a zatem praktyce, w której członków 
organów  określonej  władzy  wybieraliby  członkowie  tej  władzy  bezpośrednio  albo 
sprawując  nad  tym  procesem  kontrolę.  Zgodnie  z  ugruntowanym  orzecznictwem 
Trybunału Konstytucyjnego, procedurę określoną w art. 179 Konstytucji RP uznaje się 
za  kompletną,  co  oznacza,  że  ustawodawca  nie  powinien  jej  uszczegóławiać,  w  tym 
zwłaszcza nie powinien wprowadzać zmian, które prowadziłyby do modyfikacji skutku 

Uwagi na piśmie Rzeczypospolitej Polskiej w sprawie C-824/18 Krajowa Rada Sądownictwa 
14 
postanowień  Konstytucji  RP,  w  których  przewidziano  że  decyzję  w  przedmiocie 
powołania na stanowisko sędziego podejmuje sam Prezydent RP na wniosek KRS17. 
31.  Należy  w  tym  miejscu  wyjaśnić,  że  wniosek  o  powołanie  sędziego  stanowi  wyłączną 
prerogatywę KRS, którą organ ten realizuje samodzielnie. Konstytucja RP udziela temu 
organowi  wyłącznej  kompetencji  do  dokonania  merytorycznej  oceny  kwalifikacji 
zawodowych  i  etycznych  kandydatów,  którzy  zgłosili  się  na  stanowisko  sędziowskie, 
oraz  do  podjęcia  –  według  własnego  uznania  –  decyzji,  które  ze  zgłoszonych 
kandydatur  są  najlepsze  i  w  konsekwencji,  w  odniesieniu  do  których  złożyć  wniosek 
o powołanie na stanowisko sędziego.  
32.  Zgodnie z Konstytucją RP żaden organ władzy nie może ani wpływać na decyzję KRS 
w  przedmiocie  wyboru  najlepszych  w  jej  ocenie  kandydatów,  ani  też  decyzji  tej 
w merytoryczny  sposób  kontrolować.  Skoro  bowiem  Konstytucja  RP  powierza  KRS 
władzę dokonania wyboru kandydatów na sędziów, w odniesieniu do których wystąpi 
z wnioskiem  o  powołanie  na  stanowisko  sędziowskie  przez  Prezydenta  RP,  to  żaden 
inny organ nie może zastępować KRS w wyborze najlepszych kandydatów, jako że nie 
ma  przewidzianej  w  prawie  kompetencji  do  merytorycznej  oceny  kwalifikacji 
zawodowych  i  etycznych  kandydata  na  sędziego.  Takie  stanowisko  jest  od  dawna 
utrwalone i w pełni zaakceptowane w orzecznictwie, w którym wskazuje się, że gdyby 
organy  sądowe  mogły  sprawować  merytoryczną  kontrolę  nad  decyzją  KRS,  wówczas 
takie  rozwiązanie  naruszałoby  wyłączną  kompetencję  tego  organu  do  dokonania 
wyboru, wbrew Konstytucji RP, która nie przewiduje ani dzielenia tej kompetencji, ani 
też jej kontroli18. 
33.  Należy  również  zwrócić  uwagę,  że  KRS  jest  niezależnym,  konstytucyjnym  organem 
państwa, którego zakres działania dotyczy władzy sądowniczej i który pełni w stosunku 
do niej funkcje gwarancyjne i organizacyjne, jako niezależny organ państwa, wyłączony 
ze  struktur  sądownictwa  oraz  umiejscowiony  poza  trójpodziałem  władzy  określonym 
w art.  10  ust.  2  Konstytucji  RP.  Konstytucyjną  rolą  KRS  jest  harmonizowanie 
                                                 
17 Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 5 czerwca 2012 r., sygn. akt K 18/09. 
18 Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 lipca 2017 r., sygn. akt III KRS 16/17; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 
25 maja 2017 r., sygn. akt III KRS 12/17; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 lipca 2015 r. III KRS 29/15; 
wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 lipca 2015 r., sygn. akt III KRS 28/15; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 
września 2014 r., sygn. akt III KRS 43/14; dnia 24 września 2014 r., sygn. akt III KRS 40/14; wyrok Sądu 
Najwyższego z dnia 17 lipca 2014 r., sygn. akt III KRS 16/14; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 marca 2014 r. 
sygn. akt III KRS 3/14; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2014 r., sygn. akt III KRS 237/13; wyrok 
Sądu Najwyższego z dnia 14 stycznia 2014 r., sygn. akt III KRS 239/13; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 
stycznia 2014 r., sygn. akt III KRS 238/13; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 listopada 2013 r., sygn. akt III 
KRS 223/13; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 listopada 2013 r., sygn. akt III KRS 226/13. 

Uwagi na piśmie Rzeczypospolitej Polskiej w sprawie C-824/18 Krajowa Rada Sądownictwa 
15 
wzajemnych  relacji  władzy  ustawodawczej,  wykonawczej  oraz  sądowniczej,  na 
wszystkich  przyznanych  temu  organowi  płaszczyznach  aktywności,  które  dotyczą 
niezawisłości  sędziów  oraz  niezależności  sądów.  W  tej  mierze  przyznanie  sądowej 
kontroli  analizowanych  uchwał  KRS  co  do  ich  meritum  może  stać  w  sprzeczności 
z funkcją  kontrolno-organizacyjną,  jaką  organ  ten  pełni  w  stosunku  do  judykatywy. 
Innymi  słowy,  za  wątpliwe  co  do  zgodności  z  Konstytucją  RP  należałoby  uznać 
uregulowanie,  które  zakładałoby,  że  decyzje  organu  pełniącego  bardzo  istotne, 
zewnętrzne zadania w stosunku do wymiaru sprawiedliwości, miałyby zawsze podlegać 
pełnej kontroli judykacyjnej w ramach omawianej instytucji. 
34.  Należy  również  podkreślić,  że  taki  stan  prawny  obowiązuje  w  Polsce  niezmiennie  od 
wejścia  w  życie  Konstytucji  RP  z  1997  r.  Ustawodawca  polski  w  niektórych  jedynie 
wypadkach  zdecydował  się  na  wprowadzenie  możliwości  odwołania  od  uchwał  KRS 
wydanych na podstawie Konstytucji RP, przy czym ewentualna kontrola takich uchwał 
KRS  jest  ściśle  ograniczona  wyłącznie  do  kwestii  naruszenia  procedury  ich  wydania. 
Konstytucja  RP  nie  wymaga  istnienia  odwołania  od  uchwał  KRS,  dlatego  do 
ustawodawcy  należy  decyzja,  czy  odwołanie  od  uchwały  KRS  przysługuje,  oraz 
określenie  szczegółów  procedury  takiego  odwołania  –  pod  warunkiem,  że  nie  będzie 
ona  prowadziła  do  naruszenia  kompetencji  KRS  przyznanych  temu  organowi 
w Konstytucji RP oraz podstawowych zasad, na których opiera się konstytucyjny ustrój 
Polski.  
35.  Powoływanie sędziów, zgodnie z art. 179 w związku z art. 144 ust. 3 pkt 17 Konstytucji 
RP,  stanowi  natomiast  ugruntowaną  w  polskiej  tradycji  ustrojowej  prerogatywę 
Prezydenta  RP19,  a  zatem  Głowy  Państwa  i  najwyższego  przedstawiciela 
Rzeczpospolitej  Polskiej.  Jest  to  zasada  ustrojowa,  znajdująca  potwierdzenie  zarówno 
w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego, jak i sądów administracyjnych, w którym 
wskazuje się, że rola ustrojowa Prezydenta RP, określona w art. 126 ust. 1 Konstytucji 
RP,  ma  istotne  znaczenie  dla  oceny  charakteru  prawnego  i  rangi  czynności  powołania 
na urząd sędziego20. W orzecznictwie tym wskazuje się również, że art. 179 Konstytucji 
RP  stanowi  samodzielną  i  wystarczającą  (kompletną)  podstawę  prawną  wykonywania 
prerogatywy Prezydenta RP, której treścią jest powoływanie sędziów na wniosek KRS. 
                                                 
19 Już Konstytucja marcowa z 1921 r., w art. 76 stanowiła, że sędziów mianuje Prezydent Rzeczypospolitej, o ile 
ustawa nie zawiera innego postanowienia. Analogiczną regulację zawierała Konstytucja kwietniowa z 1935 r., 
wskazując w art. 65, że sędziów mianuje Prezydent Rzeczypospolitej, jeżeli ustawy inaczej nie stanowią. 
20 Postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 23 czerwca 2008 r., sygn. akt Kpt 1/08. 

Uwagi na piśmie Rzeczypospolitej Polskiej w sprawie C-824/18 Krajowa Rada Sądownictwa 
16 
W  zakresie  odnoszącym  się  do  aktu  nominacyjnego  art.  179  Konstytucji  RP  jest 
stosowany bezpośrednio jako samoistna podstawa prawna aktu urzędowego Prezydenta 
RP21.  
36.  Powoływanie  sędziów  stanowi  zatem,  zgodnie  z  Konstytucją  RP,  prerogatywę 
Prezydenta RP,  czyli jego samodzielnie wykonywaną  kompetencję. Wynika z tego, że 
żaden inny organ władzy w Polsce nie może ingerować w proces decyzyjny Prezydenta 
RP. 
37.  Po  pierwsze,  wykonywanie  prerogatywy  nie  wymaga  zatem  kontrasygnaty  Prezesa 
Rady Ministrów. Takie ukształtowanie przez ustrojodawcę prerogatywy Prezydenta RP 
polegającej  na  powoływaniu  sędziów  pozwala  chronić  władzę  sądowniczą  przed 
ingerencją władzy wykonawczej i nie ma na celu wzmacniania pozycji Prezydenta RP. 
Prezydent RP, w kontekście powoływania sędziów, nie jest pojmowany w Konstytucji 
RP  jako  przedstawiciel  władzy  wykonawczej.  Powierzenie  mu  kompetencji 
powoływania  sędziów,  z  jednoczesnym  wyłączeniem  obowiązku  kontrasygnowania 
postanowień  przez  Prezesa  Rady  Ministrów,  ma  gwarantować  urzeczywistnienie 
konstytucyjnego  systemu  wartości,  w  tym  przede  wszystkim  niezależności  sądów 
i niezawisłości  sędziów,  w  procesie  powoływania  sędziów  oraz  podejmowania  innych 
aktów pochodnych względem tej prerogatywy.  
38.  Po  drugie,  Prezydent  RP  wykonując  swoją  prerogatywę  nie  jest  związany  wnioskiem 
KRS i może odmówić powołania sędziów wskazanych przez KRS. Postanowienia art. 
197 w związku z art. 144 ust. 3 pkt 17 Konstytucji RP są interpretowane w ten sposób, 
że  prerogatywa  polegająca  na  „powoływaniu  sędziów”  obejmuje  zarówno  akt 
powołania, jak również odmowę powołania.  
39.  Naczelny Sąd Administracyjny w swoim orzecznictwie wskazał:  
„W ramach kompetencji Prezydenta z art. 179 Konstytucji  RP mieści  się uprawnienie 
do  odmowy  uwzględnienia  wniosku  KRS.  Nie  ma  sporów  co  do  tego,  że  prawo 
odmowy powołania sędziego powinno być rezultatem wykonywania przez Prezydenta 
zadań,  jakie  postawiła  przed  nim  Konstytucja,  a  więc  czuwania  nad  przestrzeganiem 
Konstytucji, stania na straży suwerenności państwa, nienaruszalności i niepodzielności 
jego terytorium. Prezydent ma prawo odmowy uwzględnienia wysuniętych przez KRS 
wniosków,  jeżeli  sprzeciwiłaby  się  one  wartościom,  na  straży  których  postawiła  go 
                                                 
21 Wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 5 czerwca 2012 r., sygn. akt K 18/09. 

Uwagi na piśmie Rzeczypospolitej Polskiej w sprawie C-824/18 Krajowa Rada Sądownictwa 
17 
Konstytucja (...). Należy zwrócić uwagę na to, że także postanowienie odmowne nie ma 
charakteru aktu z zakresu administracji publicznej, ale aktu o charakterze ustrojowym. 
W  tym  zakresie  warto  dodać,  że  z  obsadzaniem  przez  Prezydenta  konstytucyjnych 
organów państwa (w tym przypadku organów władzy sądowniczej) związana jest także 
potrzeba zachowania ciągłości działania konstytucyjnych organów państwa.”22 
40.  Należy także zwrócić uwagę, że Prezydent RP podejmuje decyzję dysponując pełnymi 
aktami  sprawy  dotyczącej  powołania  kandydatów  na  wolne  stanowiska  sędziowskie. 
Mianowicie,  zgodnie  z  art.  44a  ustawy  o  KRS,  KRS  przedstawia  Prezydentowi  RP 
uchwałę  zawierającą  wniosek  o  powołanie  na  stanowisko  sędziego  wraz 
z uzasadnieniem,  informacją  o  pozostałych  kandydatach  na  stanowisko  sędziowskie 
oraz  z  oceną  wszystkich  kandydatów,  a  także  z  całą  dokumentacją  postępowania 
w sprawie. Prezydent RP posiada zatem pełną wiedzę o postępowaniu, jakie toczyło się 
przed KRS, i może odmówić powołania kandydata na stanowisko sędziego również ze 
względu na istnienie uchybień, jakie miały miejsce na etapie postępowania przed KRS. 
Jednocześnie, mając na uwadze brak związania Prezydenta RP uchwałą KRS, zgodnie 
z art.  45  ust.  3  ustawy  o  KRS,  Prezydent  RP  może  wystąpić  do  KRS  o  ponowne 
rozpatrzenie całej sprawy dotyczącej powołania kandydata na stanowisko sędziego. 
41.  Po trzecie, z istoty prerogatywy wynika, że jej wykonywanie przez Prezydenta RP nie 
podlega  kontroli  sądu.  Jak  wyjaśnił  w  swoim  orzecznictwie  Wojewódzki  Sąd 
Administracyjny w Warszawie:  
„Prerogatywy Prezydenta RP – akty urzędowe podejmowane osobiście, bez obowiązku 
ich  kontrasygnaty  –  wskazują  na  osobistą,  samodzielną  władzę  Prezydenta,  na 
samodzielne  atrybuty  tej  władzy,  wyrażają  jego  charakter  i  samodzielność  ustrojową 
(...).  Zakres  prerogatyw  prezydenckich  ukształtowano  w  sposób  pozwalający 
Prezydentowi  samodzielnie  wykonywać  te  zadania  i  kompetencje,  które  wykraczają 
poza  sferę  działalności  rządowej  (sferę  wykonawczą),  a  wiążą  się  z  wykonywaniem 
przez  Prezydenta  funkcji  arbitra  oraz  z  oddziaływaniem  na  skład  i  funkcjonowanie 
władzy ustawodawczej bądź władzy sądowniczej. (...) Kompetencja Prezydenta RP do 
powoływania  sędziów  zaliczana  bywa  w  literaturze  przedmiotu  do  kompetencji 
arbitrażu  politycznego  i  równoważenia  władz  (...).  Prezydent  RP,  wydając  zatem  akt 
prawny  w  sprawie  powołania  sędziego,  działa  jako  głowa  Państwa  Polskiego, 
wykonująca kompetencje arbitrażu i równoważenia władz, polegające na personalnym 
                                                 
22 Postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 grudnia 2017 r., sygn. akt I OSK 857/17. 

Uwagi na piśmie Rzeczypospolitej Polskiej w sprawie C-824/18 Krajowa Rada Sądownictwa 
18 
ukształtowaniu  władzy  sądowniczej.  Nie  mieści  się  to,  w  ocenie  Sądu,  w  sferze 
działalności  administracji  publicznej,  do  kontrolowania  której  właściwe  są  sądy 
administracyjne”23.  
42.  Powyższe stanowisko  jest  podzielane przez Naczelny Sąd  Administracyjny, w którego 
orzecznictwie podnosi się, że:  
„Regulacja  konstytucyjna  kompetencji  Prezydenta  Rzeczypospolitej  Polskiej 
powoływania  sędziów,  powtórzona  w  regulacji  ustawy  –  Prawo  o  ustroju  sądów 
powszechnych,  nie  stanowi  działalności  administracji  publicznej.  Powołanie  obsady 
personalnej organów suwerena, jakim są organy wymiaru sprawiedliwości, orzekające 
w  imieniu  Rzeczypospolitej  Polskiej,  nie  jest  działalnością  administracji  publicznej. 
Naczelny Sąd Administracyjny podzielił stanowisko  przyjęte w uchwale  z 9 listopada 
1998 r. (OPS 4/98), wedle którego w zakresie, w jakim Prezydent RP działa jako głowa 
Państwa  Polskiego,  symbolizując  majestat  Państwa,  jego  suwerenność,  w  pełni 
uznaniowa władza Państwa wykracza poza sfery działalności administracyjnej, nie jest 
wykonywaniem  administracji  publicznej.  Nie  podlega  zatem  kontroli  sądu 
administracyjnego”24. 
43.  Nie budzi wątpliwości, że tak ukształtowana procedura powoływania sędziów, w której 
nie  bierze  udziału  sąd,  jest  w  pełni  zgodna  z  polskimi  tradycjami  ustrojowymi 
i zapewnia  realizację  zasady  trójpodziału  władzy  oraz  równowagi  władz.  Konstytucja 
RP określa procedurę powoływania sędziów w sposób wyczerpujący i nie nakazuje, aby 
była  ona  przeprowadzana  pod  nadzorem  władzy  sądowniczej.  Jednocześnie 
merytoryczna  kontrola  decyzji  podejmowanych  przez  Prezydenta  RP  lub  KRS 
prowadziłaby  do  zakwestionowania  przyznanych  im  w  Konstytucji  RP  uprawnień  do 
merytorycznego  decydowania  o  odpowiednio  –  przedstawieniu  kandydatów  i  ich 
powołaniu  na  stanowiska  sędziowskie,  zaś  samą  procedurę  zbliżyłaby  do  procedury 
kooptacyjnej,  w  której  na  decyzję  dotyczącą  powołania  na  stanowisko  sędziowskie 
kluczowy  wpływ  mają  przedstawiciele  władzy  sądowniczej.  Tak  szeroko  zakreślona 
                                                 
23 Postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, sygn. II SAB/Wa 8/08; podobne 
rozstrzygnięcia zapadły w orzeczeniach Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie: z dnia 
11 marca 2008 r., sygn. II SAB/Wa 21/08; z dnia 14 marca 2008 r., sygn. II SAB/Wa 20/08; z dnia 17 marca 
2008 r., sygn. II SAB/Wa 18/08; z dnia 19 marca 2008 r., sygn. II SAB/Wa 17/08. 
24 Postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z 16 października 2012 r., sygn. akt I OSK 1881/12, jak 
również postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego: z dnia 16 października 2012 r., sygn. I OSK 
1881/12; z dnia 16 października 2012 r., sygn. I OSK 1884/12; z dnia 16 października 2012 r., sygn. I OSK 
1880/12; z dnia 16 października 2012 r.; sygn. I OSK 1871/12; z dnia 16 października 2012 r., sygn. I OSK 
1870/12; z dnia 16 października 2012 r., sygn. I OSK 1888/12; z dnia 16 października 2012 r., sygn. I OSK 
1887/12; z dnia 17 października 2012 r., sygn. I OSK 1877/12; z dnia 7 grudnia 2017 r., sygn. I OSK 857/17. 

Uwagi na piśmie Rzeczypospolitej Polskiej w sprawie C-824/18 Krajowa Rada Sądownictwa 
19 
kognicja  sądu  byłaby  oczywiście  sprzeczna  z  ustrojowymi  zasadami  powoływania 
sędziów,  gdyż  prowadziłaby  do  przeniesienia  na  sądy  uprawnień  przewidzianych 
w Konstytucji RP dla innych organów państwa. 
44.  Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że odmiennie przedstawiają się procedury wyboru 
sędziów w innych państwach członkowskich. Przykładowo w Hiszpanii sędziowie Sądu 
Najwyższego  (Tribunal  Supremo)  powoływani  są  w  drodze  rozporządzenia 
królewskiego  na  wniosek  Naczelnej  Rady  Władzy  Sądowniczej,  kontrasygnowanego 
przez  Ministra  Sprawiedliwości.  W  Belgii  sędziowie  Sądu  Kasacyjnego  (Cour  de 
Cassation,  Hof  van  Cassatie,  Kassationshof)  mianowani  są  przez  Króla  z  dwóch  list 
podwójnych,  z  których  jedną  przedkłada  sam  Sąd  Kasacyjny,  drugą  zaś  przemiennie 
Izba  Reprezentantów  albo  Senat.  W  Holandii  Król  powołuje  sędziów  Sądu 
Najwyższego (Hoge Raad) dożywotnio dekretem królewskim na wniosek Drugiej Izby 
Stanów  Generalnych,  która  przedstawia  potrójną  liczbę  kandydatów.  W  Irlandii 
sędziowie,  w  tym  Prezes  Sądu  Najwyższego  (gal.  Chuirt  Uachtarach,  ang.  Supreme 
Court), są powoływani przez Prezydenta Republiki na wniosek rządu. W Luksemburgu 
sędziów  Sądu  Kasacyjnego  (Cour  de  Cassation)  powołuje  Wielki  Książę 
Luksemburga25.  Jednocześnie  nie  stwierdzono,  by  we  wskazanych  procedurach  istniał 
tryb sądowej kontroli wyboru lub nominacji na sędziów sądu najwyższej instancji. 
45.  Wśród  państw  członkowskich  występuje  zatem  znaczne  zróżnicowanie  procedur 
powoływania  sędziów,  w  tym  co  do  uczestnictwa  w  tej  procedurze  samej  władzy 
sądowniczej,  jak  i  co  do  istnienia  kontroli  sądowej  podejmowanych  decyzji 
nominacyjnych.  W takiej  sytuacji nie  można, wbrew zasadzie przyznania,  a wyłącznie 
drogą  prawotwórczej  wykładni  prawa  unijnego,  formułować  pod  adresem 
poszczególnych państw członkowskich nakazów dotyczących tego, w jaki sposób mają 
one  kształtować  procedury  powoływania  sędziów,  a  tym  samym,  w  jaki  sposób  mają 
realizować  zasady  trójpodziału  władzy  i  równowagi  władz  oraz  zasady  państwa 
demokratycznego oraz państwa prawnego. Formułowanie takich nakazów nie służyłoby 
realizacji  żadnego  z  celów  Unii  Europejskiej  określonych  w  traktatach,  rażąco 
naruszając  zasadę  poszanowania  tradycji  konstytucyjnych  państw  członkowskich. 
                                                 
25 Wszystkie informacje za: Informacja na temat ustroju i sposobu powoływania sędziów sądów najwyższych 
w wybranych krajach
, „Zeszyty Prawnicze Biura Analiz Sejmowych Kancelarii Sejmu” 2017/2, s. 207, zob.: 
http://orka.sejm.gov.pl/wydbas.nsf/0/0D7996710A2A7A89C125818300376101/%24File/Strony_od_ZP_2_2017
-17.pdf 


Uwagi na piśmie Rzeczypospolitej Polskiej w sprawie C-824/18 Krajowa Rada Sądownictwa 
20 
Z tego  również  powodu  Rzeczpospolita  Polska  uważa,  że  odpowiedź  na  pytania  sądu 
odsyłającego jest oczywiście niedopuszczalna. 
III. PROPOZYCJA ROZSTRZYGNIĘCIA 
46.  W  związku  z  argumentacją  przedstawioną  powyżej,  Rzeczypospolita  Polska 
uważa, że wniosek prejudycjalny w sprawie C-824/18 Krajowa Rada Sądownictwa 
jest oczywiście niedopuszczalny, zaś Trybunał Sprawiedliwości powinien odmówić 
udzielenia odpowiedzi na pytania sądu odsyłającego. 
Bogusław Majczyna 
Pełnomocnik Rzeczypospolitej Polskiej